چندی پیش یکی از خویشان نزدیکمان ماهیتابه ای ستاند. از قضا هنگامی که آن را از جعبه اش بیرون می آوردندی آنجا بودم و نظاره گر صحنه... به ناگاه از درون جعبه کاغذی بیرون جهید و نظر ما را به خویش معطوف ساختندی آن کاغذ را نظاره نمودم از وجناتش چنین می آمد که شناسنامه ی ماهیتابه باشد. چیزی که هوش از سر من بربود صور قبیحه ای بود که برآن درج گشته بود. دو مرغ عشق کافر در آغوش هم...یک خانم نیمه عریان و یک اخوی که در نزد ماهیتابه ایستاده بودندی و عکس یادگاری می ستادندی. هر چه به سلول های خاکستری مغز گرانمایه مان فشار آوردیم تا بلکه وجه تناسب این عکس را با این ماهیتابه دریابیم به جایی نرسیدیم. با خود همی گفتم شاید این ماهیتابه عشق را فزونی می بخشد...نه محال است یک ماهیتابه ی چودن چنین خاصیتی داشته باشد؟ القصه مستاصل گشتم ولکن با بی خیالی افکار خویش را از اندیشیدن به این موضوع رهانیدم. ولی چیزی که فهمیدم این بود که غربی ها اگه بخوان از یه تبر هم تبلیغ کنن اون تبر رو میدن دست یه زن نیمه برهنه و ازش عکس میگرن و میزنن رو دسته ی اون تبر آیا منزلت یه زن که مولا علی(ع) از اون به ریحانه یاد کرده(فرموده است زنان ریحانه اند) اینه که ازش به عنوان تبلیغات کالاهاشون استفاده کنند....

به نقل از پایگاه اطلاع رسانی امام مهدی(عج)