اولین بار که قصد داشتم یادداشتی پیرامون فوتبال ایرانی و ارتباط آن با فرهنگ بدوی بنویسم زمانی بود که یکی از فوتبالیستهای دلیر و باغیرت ایرانی در هواپیما با دست زدن به اقدامی احمقانه و نابخردانه با اعلام آنکه هواپیما در حال سقوط است رعب و اضطراب فراوانی را به سرنشینان هواپیما تزریق کرده بود. به دلایل متعدد ازجمله دل بستن به تنبیهات وارده ازسوی کمیته های انضباتی باشگاه پرسپولیس و فدراسیون از این کار منصرف شدم. امروز و با مشاهده تصاویر بازی پیروزی-داماش به این نتیجه رسیدم که تمام آن امیدها به راستی سرابی بیش نبوده و عبرت در این قوم کالای گرانبهاییست و  به قول یکی از دوستان به سهولت یافت می نشود. هرچند تنبیهی که نتیجه اش گرفتن حقوق ماهیانه و چند ماه مفت خوری بیشتر  و چاق و چله تر شدن از کیسه ملت باشد به راستی نه تنها عبرت که حتی ترغیباتی جدی را برای اقدامات مشابه شخصی که قرار بوده است متنبه گردد حاصل می آورد. وقایع بازی پیروزی-داماش به خوبی این تئوری را تائید می کند که به راستی در قوم فوتبالیست عبرتهایی که امروز از آنها بهره برده می شود ضمانت اجرایی خاصی ندارد. شاید آن زمان که جلال آل احمد اصطلاح «بدویت موتوریزه» را برای وهابیون ساکن عربستان به کار می برد فکرش را هم نمی کرد که در سالهای نه چندان دور همین اصطلاح قابلیت کاربرد برای عده ای از جوانان ایرانی که به شغل «فوتبال بازی» مشغول هستند را داشته باشد. مقصود آل احمد از به کار بردن چنین اصطلاحی در آن روزگار بر  گرایش افراطی جامعه وهابی عربستان به استفاده از محصولات غربی استوار بود. جامعه ای  که در روزگاری به شکل تام و تمام هرآنچه از غرب می آمد را نفی میکرد با حفظ فرهنگ و سنت بدوی خود با استفاده از رانت درآمدی گسترده ای که از طریق پولهای یامفت نفت به دست آورده بود به گونه ای افراطی  به خرید کالاها و محصولات بنجل و لوکس غربی مشغول بود و با نفی مطلق غرب از میوه های آن تمدن بهره ها و استفاده فراوان می برد. امروز در جامعه ما نیز اقشاری چون فوتبالیستها به راستی تجلی آن تعبیر زیبای مرحوم آل احمد در چند دهه گذشته می باشند. افرادی که به یکباره بدون آنکه هیچ برداشتی از فوتبال حرفه ای و جوانمردانه داشته باشند پولهای حرفه ای و کلان می گیرند اما هنوز همان شخصیت دوران پیشا تمدنی خود را حفظ کرده اند و هر روز اخبارشان یا از پارتی ها و مجالس فساد به گوش می رسد و یا آنکه مشغول تمرین صحنه های مستهجن در زمین مقدس فوتبال هستند.این اتفاق برای بسیاری از افرادی که ره صدساله را یک شبه می روند ممکن است اتفاق بیفتد. اما نکته ای که باید از سوی سیاستگذاران امر ورزش به ویژه فوتبال مورد مداقه قرار گیرد آنست که فوتبال ایرانی اگر قرار است حرفه ای شود در تمام ارکان و ابعادش باید حرفه ای شود و به طور ویژه در مباحث فرهنگی؛ چراکه بد یا زشت الگوهای امروزی نوجوانان و جوانان ایرانی همین فوتبالیستهایی هستند که معمولا از پارامترهای بالای اجتماعی و فرهنگی نیز برخوردار نیستند. اما در پایان سوالی که مطرح می گردد آنست که چرا جامعه ایرانی باید با تبعیت مطلق از مدل زندگی آمریکایی و اروپایی به ترویج این انگاره های مسموم و جرثومه های فساد بپردازد.