در مسئله شفاعت ، رضايت خداوند نسبت به شفاعت شوندگان نيز شرط است . يعني چنين نيست كه فيض شفاعت بدون استثنا نصيب هر كس شود ، بلكه اسباب و ملاك خاصي دارد كه هر كس اين ملاك را تحصيل كرده باشد ، مشمول شفاعت شفاعت كنندگان قرار مي‏گيرد و در غير اين صورت از اين فيض محروم خواهد بود.

"فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءلُونَ * عَنِ الْمُجْرِمِينَ * مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ * قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ *وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ * وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ * وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ * حَتَّي أَتَانَا الْيَقِينُ * فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ؛ بهشتيان در بهشت از مجرمين سؤال مي‏كنند كه چه كرديد كه اينك گرفتار عذاب دوزخ شديد؟

دوزخيان پاسخ مي‏دهند، ما از نمازگزاران نبوديم، و با پرداخت زكات دستگيري از مسكينان نكرديم، و همواره عمر خويش را با اهل باطل به بطالت گذرانديم ، و روز جزا و قيامت را دروغ مي‏پنداشتيم ، تا اين كه ناگاه مرگ گريبان ما را گرفت و برايمان يقين حاصل شد . [اما اينان بايد بدانند كه]، با اين وضع ، شفاعت شافعان در روز رستاخيز هرگز شامل حال آنها نمي‏شود